พูดคุยเกี่ยวกับชีวิตการทำงานหน่อยครับผม

[Bossma]

ด้วยความคิดถึงเมีย และเหงา และเคว้งอย่างมาก หยอดตู้โทรหาแฟนแล้วบอกแค่ว่า*ตะเองเค้าคิดถึงตะเอง เค้าอยากกลับไปตะเองอ่ะ* เมียตอบกลับทั้งเสียงสะอื้นว่า *ตะเองก็กลับมาซิ เค้าก็คิดถึง* เท่านั้นแหละนั่งแทกซี่ไปลงหมอชิต แล้วขึ้นรถทัวรอบทุ่มครึ่ง ไปถึงกำแพงห้าทุ่มกว่า ลงจากรถได้เจอแฟนยืนรอรับ โดดกอดด้วยความคิดถึง*แค่วันเดียวที่ห่าง* เท่านั้นไม่พอ พอตื่นเช้าด้วยหน้าที่กลัวโดนที่บริษัทด่า เลยบอกเมียว่า เดี๋ยวตีห้าเค้ากลับนะ เราเลยขึ้นรถทัวรอบหกโมงเช้ากลับกรุงเทพ เป็นแบบนั้นสองวันครั้งไปๆมาๆ จนทนไม่ไหว เมียเลยบอกให้อยู่กรุงเทพเถอะเดี๋ยวเค้าไปหาเอง เมียผมเลยขับรถมาหาผมในกรุงเทพอาทิตย์ละครั้ง จนนานๆเข้าผมเริ่มชินกับกรุงเทพ และเกิดความรักงานอย่างเต็มตัว บวกกับอดีตของตัวเรื่อง แต่งงานแบบอับอาย เกาะเมียตัวเอง บวกกับสงสารเมียตัวเองที่ต้องมาคอยนั่งคำนวนว่าเดือนนึงทำงานเงืนเดือนจะเหลือเทาไร เดือนนึงห้ามช๊อต ห้ามใช้จ่ายฟุ่มเฟือย เราคิดตอนนั้นว่าลำบากโน๊ะเมียเรารวมทั้งเราด้วย
เราสงสารเค้ามากมันเป้นเริ่มต้นความของเราที่ว่า*กูจะเป็นนายเค้าให้ได้ กูจะให้เมียกูสบายให้ได้ * ตั้งแต่นั้นมาผมไม่เคยไปหาเค้าเลยมีแต่เค้ามาหา จนเค้าน้อยใจ มีปากเสียง หนักเข้าๆ จนต้องเลิกกันในที่สุด ด้วยเหตุผลที่ว่า*ความห่าง*

[dodoo99]

สุดยอดชีวิตเลยหว่ะพี่ต้น  เรียกเบี้ยวไม่ได้แล้วแบบนี้เปลี่ยนชื่อ ต้น ซูสู้

[dodoo99]

อภิมหากาพย์แน่ๆเลย แต่รออ่านนะสนุกดี

[Bossma]

แต่เหตุผลของเราที่เรายอมห่าง เพราะเราต้องการสร้างตัวเองให้มั่นคงให้ได้ จากลูกค้าเราต้องเป้นหัวหน้า จากหัวหน้าต้องเป้นเจ้าของให้ได้ ด้วยความพยายามของเราบวกกับเค้าน่าจะเข้าใจเราว่า ที่เราไม่ค่อยไปหาเค้าเพราะเรา*สร้างความสบายให้เค้าอยู่* แต่เค้าก็ทนไม่ไหวเลยต้องเลิกกัน  ช่วงนั้นผมทำใจอย่างมากกับการเสียเค้าไป โทษตัวเองทุกอย่าง เลยตัดสินใจกลับไปง้อเค้าที่อนามัยแล้วตกงานในกรุงเทพ จนอยู่กันไม่นานก็ต้องเลิกกันด้วยเหตุผลที่เราอยากทำงาน ผมเลยยอมไปแต่โดยดี เพราะสิ่งที่เราตั้งใจทำคือ ทำให้เค้าสบาย ผมเลยโทรหาลูกพี่คนเดิมว่า หางานให้ผมใหม่อีกรอบ รอบนี้ผมไม่หนีแล้ว ผมจะทำจริงๆแล้ว เลยได้งานบริษัทแถวถนนสามัคคีงามวงวาน ในตำแหน่งหัวหน้า  ช่วงนั้นผมพยามติดต่อเค้าแล้วพยามบอกเค้าว่า ต้นเป้นหัวหน้าแล้วนะ เด๋ยวรออีกหน่อย ต้นจะลงทุนทำเองให้ได้ เค้าพูดสวนมาว่า จะเอาเงินใหนมาลงทุนในเมื่อตะเองมันหยิ่งกับพ่อกับแม่แบบนั้น งั้นตะเองคอยดูนะเค้าขอเวลา1ปี แต่เหมือนผมกับเค้าจะดีขึ้น แต่กลับไปไม่รอด เลยต้องเลิกกันแบบจดใบหย่า ทุกอย่างคือจบ ในขณะนั้นเหมือนผมจะมีดวงนารีคุ้มครอง ผมได้เจอสาวคนนึง เค้าทำงานเป็นออแกไนท์เซอร์ตำแหน่งเออี........

[babysaloon]

พี่ต้นสุดติ่ง

[Tabuu]

เฮ้ยยย  ขอมาขยายความจากที่เล่ามาก่อนนี้ บ้าง เดี๋ยวจะไม่อินเทรนเท่า เสือดำ กะ บอสม่า

................

เริ่มจากตอนใกล้เรียนจบ กับสถาบันที่ไปแข่งใครเค้าสมัครงานก็แพ้  เพื่อนๆ ก็เริ่มจะหางาน ไอ่เราก็ต้องหางานบ้าง จะหวังเรื่องทำงานกะที่บ้าน ธุรกิจที่บ้าน หันไปก็ไม่มี

ไม่ได้มีธุรกิจไว้รองรับ เหมือนเพื่อนๆ คนอื่นเค้า เลยต้องดิ้นรนหาเอาเอง  พ่อแม่ตั้งความหวังเต็มที่ เมิงมารับราชการซะดีๆ

ด้วยเพราะที่บ้านเป็นครูกันทั้งบ้าน ตั้งแต่ปู่ย่า ยันพ่อแม่ เลยต้องหวังว่าเราจะเอากะเขาด้วย แต่ๆๆๆ เราไม่เอาด้วย ทีนี้ล่ะ โดนเหน็บละ เอาซิ แล้วเมิงจะรู้ ทำๆไปเข้าก็ไล่มึงออก

อยู่ราชการดีๆ ไม่เอารึ สบาย สวัสดิการเพียบ เอ่อ ก็จิงๆ  แต่มันไม่รวย ยิ่งเป็นครู หูยยย กว่าจะรวย เมื่อไหร่ล่ะนี่ ตอนเด็กยังช่วยพ่อลุยเข้าดงข้าวโพด
ตัดข้าวโพดมาเลี้ยงวัวที่บ้านอยู่เลย

ไม่เอาๆ ไม่ไหวๆๆ ไม่อยากเลี้ยงวัวแล้ว เลยตั้งมั่น จะเป็นเจ้าของกิจการให้ได้ ทำอะไรดีล่ะ คิดไม่ออก แต่ไม่อยากทำงานซ้ำๆ น่าเบื่อๆ รอรับเงินเดือนไปวันๆ

นึกออกได้ก็คือ Sales กรูไปเป็น sales ดีกว่า ได้เงินเดือน ได้คอมมิชชั่น ค่าน้ำมัน โอ๊ยยย สบายละกรู

ไปสมัครงาน ได้ทำงานที่ที่เคยเล่ามาก่อนหน้านี้ อาเจ๊เจ้าของบอกมา เธอต้องมีรถนะ ต้องออกไปหาลูกค้า เอ้าาา ได้ มี เรามีรถ รถกระบะ อีซูซุมังกรทอง ไปหาลูกค้าได้ สบายยย

ได้เงินเดือน 11,500 ขายของได้ถึงจะได้คอมมิชชั่น โอ้ยยย สบายเดี๋ยวก็ได้ขายได้ ค่าคอมบานตะไท

ทำไปอยู่หลายเดือน โดนด่าอยู่หลายเดือน กว่าจะตั้งหลักได้ คอมมิชชั่นก้ยังไม่ได้ พอเริ่มขายได้ เอ้าทำไมๆๆ กรูยังไม่ได้ค่าคอม มาถึงบางอ้อ

ว่าเขาระบุไว้ว่ามึงต้องขายได้ถึงเป้า และกำไรได้ตามที่กำหนด ถึงจะได้ค่าคอม เอ่ออออ แล้วที่มึงเก็บตังลูกค้าได้แล้ว กำไรมึงก็ได้แล้ว

ใจคอมึงจะไม่ให้กรูเลยเรอะ     ปีแรก เป้า 15 ล้าน ก้มหน้ารับชะตาชีวิตต่อไป เอาวะๆๆ กรูต้องทำได้ซิ ลองดูซักตั้ง

รับเงินเดือน 11,500 มาได้เกือบปี ยังไม่ได้ค่าคอม เช่าห้องหมดละ 3000 และ คอยซ่อมมังกรทองเก่าๆ ของเราอีก กินอยู่จิปาถะ สรุปคือเดือนชนเดือน

วันนึงระหว่างขับรถไปหาลูกค้า ...  แกร๊กกกกๆๆๆๆๆ ชิบหาย อะไรวะ รถกรูเป็นไรฟระ ตังก็ไม่มีซ่อม เวรละกรู

ลากซิครับ ลากไปอู่ อีก 3 วันมาดู เกียร์ไม่มีเฟืองละครับ กลมมาเชียว ต้องเปลี่ยนเกียร์ หรือ โอเวอฮอล โดนไป หมื่อนก่าบาท สบายแฮ

มานั่งคิดต่อ เปลี่ยนรถดีก่าม้างงง เอาที่มันใหม่กว่านี้ เดิมรถปี 90 เอาซัก 95-96 แล้วยังพอผ่อนไหว ก่าน่าจะดี คงซ่อมน้อยกว่านี้ เอาเลย

ขายกระบะ เทิร์นแอคคอร์ด ไฟ 2 ก้อน โอ้ อย่างโก้ แต่ๆๆ ความบรรลัยกำลังมาเยือนในไม่ช้านี้ครับ

เดี๋ยวมาเล่าต่อ...

[Bossma]

ตอนนั้นคิดแค่ว่าเราโชคดีมากแล้ว เราเริ่มก่อตั้งบริษัทส่วนเค้าเป็นคนจัดหางาน ผมเริ่มสานสัมพันกับเค้าอย่างเต็มสูบ ตอนนั้นทำทัวคอนเสิร์ตแกรมมี่ทั่วประเทศ ด้วยตำแหน่งหัวหน้าระบบ เค้าก็เริ่มจีบเริ่มแทะๆ ตอนนั้นผมใช้อีคาร์อยู่สีแดง ใส่ชุดแต่งโบแมก วิ่งสุดๆ170 แรงโคตร ในโลกนี้เราคิดว่าอีคาร์แรงสุดแล้ว 5555 หลังจากเค้าเลิกงานจากออฟฟิตเซ็นทรัลเวิรดห้าโมงเย็น ผมจะขับรถแรงคู่ใจมารับเค้าทุกวัน แล้วเค้าจะพูดแซวตลอดว่า เค้าเห้นรถต้นมาแต่ไกล จำได้เลย *จานบิน* ในใจเราก้คิดนะว่า ชมหรือด่าว่ะ แต่ช่างเถอะ ตอนนั้นคิดสองอย่างคือ รถสวย แฟนสวย จบ  แต่เรื่องรถมีวันนึง ผมไปงานสุรนารีเกมส์ที่โคราช ขับรถแรงคู่ใจไปกับน้องในออฟฟิต ช่วงลำตะคองมองกระจกท้าย เฮ้ย รถอะไรว่ะวิ่งตามแต่ไกล แปปเดียวแซงเราแล้ว บอดี้ก็คล้ายรถเรา ทำไมแรงจังว่ะ น้งนั่งข้างๆหันมายิ้มแล้วบอกว่า พี่แกล้งโง่ประเนี่ย ขับอีคาร์ปลากระแลน แต่ไม่รู้จัก *อิมเพรสซ่า* ไรว่ะอิมเพลสซ่า  โห่พี่ขับสี่ล้อเครื่อง2000เทอร์โบ วิ่ง230นิ่มๆเอาแล้วไงงานเข้ากูล่ะ มีรถแรงกว่ากูอีก และนี่คือจุดเริ่มต้นของความรัก*อิมเพรสซ่า*กลับจากโคราชเลยเริ่มหาข้อมูลรถคันนี้ บอกได้คำเดียวโอ้ว รถอย่างเน่าปีอย่างเก่า แต่500000ขึ้น

[Bossma]

ย้อนมาช่วงที่กำลังคบกับแฟนคนล่าสุด และปัจจุบัน ซึ่งพี่ๆน้องๆในนี้น่าจะรู้ดี ผมเริ่มกับเค้าและได้เค้าเป็นแรงบังดาลใจหลายๆอย่าง เค้าโตและแก่กว่าผม2ปี เค้าเป้นคนน่ารักและขยัน เป็นมือขวาคนสนิทของดาราดังคนนึง ตอนนั้นผมเริ่มมองเห็นอนาคตตัวล่ะว่า *ถ้าเรามีอุปกรณืเอง และเค้าหางานมา เราสบายแน่* ผมเลยเดิมเต็มสูบกับงานที่ทำตอนนั้นเป้นหัวหน้า แต่ก็เริ่มตอดงานมากิน%เค้าก็ช่วยหางานมาเรื่อยๆ เริ่มเก็บเงิน เริ่มวางแผนงาน จนมาถึงวันที่ต้องออกจากบริษัทตัวเองเพื่อมาตั้งบริษัทของตัวเอง ยอมรับนะครับช่วงแรกกำไรดีมาก เดือนนึงกำไรเป็นล้าน ซื้อรถเป็นว่าเล่น ช่วงนั้นผมรับงานเยอะมากเพราะแฟนหางานเก่ง จนตั้งตัวเองได้เรื่อยๆ ลงทุนหนักเรื่อยๆ จนวันนึงบริษัทเริ่มแย่ ด้วยความห้าวก้าวกระโดดของผม ผมไปจับงานใหญ่มากงบจัดงาน 7 ล้านกว่า ด้วยความที่ว่า งานนี้เราได้ชัว เลยลงทุนครั้งใหญ่ด้วยเงินตัวเองทั้งหมด  14ล้าน แบ่งจ่ายสองงวด ตีเช๊คล่วงหน้า วันรับของเราจ่ายไปล่ะครึ่งนึง ส่วนอีกครึ่งตั้งใจว่า จบงานนี้เราจะเครียเลยไม่รอดิว เพราะจะได้เอาของอีกชุดมาลง เท่านั้นแหละครับ งานยกเลิกด้วยเหตุผลการเมืองรุนแรงเรื่องสีเสื้อ งานอีแวนในกรุงเทพถูกยกเลิกหมด ผมแทบช๊อค เงินทุน7ล้านที่จ่ายไปหมด แถมต้องหาเงินมาจ่ายงวดหลังอีก ขีวิตตอนนั้นหน้ามืดสุดๆ แต่ด้วยสติของเราและความคิดแบบกว้างๆของแฟนเราตอนนั้น เค้าให้กำลังดีมาก เคาเลยอาสาเจรจางวดที่สองให้ว่า ขอเปลี่ยนเช๊คจาก7ล้านงวดสุดท้ายเป้น ผ่อนชำระเป็นงวด1ปี ทางบริษัทผู้ขายเค้าโอเคตกลงตามนั้นเพราะเห็นว่าเราไม่เคยเสียเครดิต แล้วแฟนผมพยามปลอบใจผมสั้นๆว่า ของที่ซื้อมางานนี้ไม่ได้ใช้ แต่งานหน้าเราก็ได้ใช้ เพราะมันเป้นของต้นแล้วนิ

[Bossma]

จนตั้งแต่นั้นมา ผมก็เริ่มเดินต่อ สู้มาเรื่อย ทุกวันนี้ยอมรับว่าแย่หน่อยเพราะผลกระทบทางการเมืองที่กำลังจะเกิด งานน้อย ลูกค้าไม่กล้าจัดงาน งานราชการก็แบ่งเค๊กกันสนุก ส่วนต่างมากกว่าการว่าจ้าง ทุกวันนี้รายจ่ายตายตัวต่อเดือนก็ครึ่งล้าน ขาดทุนบ้าง กำไรบ้างสลับกันไป

ทุกวันนี้ผมอยู๋ด้วยกำลังตัวเองที่ว่า กูเริ่มจาก0 และถีบตัวเองมาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าบุญ จบแค่ ปวส ปัญหามีไว้ให้แก้พอมันผ่านช่วงนี้ไปได้ อนาคตลูกเมียครอบครัวกูต้งสบายอย่างแน่นอน *อย่างน้อยอนาคตลูกเราก็ไม่ต้องไม่เดินหางานทำแบบเรา *

ขอบคุณนะครับท่านที่ติดตามอ่าน อาจจะฟังดูเน่าๆ แต่ผมเชื่อว่าถ้าใครอยู่จุดเดียวกับผมตอนนี้จะรู้ว่า *เหนื่อย*

[BOMBER_IMP]

พี่ต้นหล่อโคตร......ขอคาราวะซักสองจอก

[mystic]

สิ่งแรกที่คิดได้คือ โทรหาลูกพี่หัวหน้าช่างไฟให้เค้าหางานให้ ได้คำตอบมาว่า มืงไปกรุงเทพเลย อยู๋แถวทาวอินทาวบริษัท...ไปถึงแล้วบอกเค้าว่า น้าหินฝากมา ผมเลยตัดสินใจเดินทางด้วยรถทัว กำแพง-กรุงเทพ ก่อนขึ้นรถบอกเมีย *เค้าจะกลับมาหาตะเองเดือนล่ะครั้งนะ* พอมาถึงกรุงเทพลงหมอชิต อั้ยย่ะวุ่นวายแท้ แล้วทาวอินทาวไปทางใหนหว่า เลยหยอดตู้โทรหาลูกพี่ว่าไปไงต่อ แกตอบแค่เพียง ถ้าจะอยู่กรุงเทพมืงต้องเรียนรู้เอง แม่งอย่างกับในหนัง 555 สิ่งแรกที่แวบคิดได้คือแทกซี่เท่านั้น จ่ายเยอะแต่ถึงชัว วันนั้นออกจากหมอชิตบ่ายสอง ถึงทาวอินทาวหกโมงครึ่ง มิเตอร์ถึงกับจุก2200กว่าบาท เอาว่ะยอมจ่ายดีกว่าโง่หลงทาง ลงถึงบริษัทเดินไปถามยามว่า พี่ครับ พี่เอกอยู่มั้ยครับ ชันสองเลยน้อง แลกบัตรด้วย เสร็จนั่งสัมภาษสักพักสรุปว่าได้เงินเดือน4500หักประกันสังคมโน้นนี่นั่นเหลือ3400 หาที่พักเองค่าอาหาร60ต่อวันตำแหน่ง *เด็กโหลด * พอสัมภาษจบเลยหาที่พักนอน พรุ่งนี้เริ่มงาน ตอนนั้นเงินเหลือติดตัว6000 เดินหาห้องเช่าถูกๆ สรุปได้ห้องเช่าซึ่งอยู่ติดคลองน้ำคลำ เดือนล่ะ1500 ไม่มีพัดลม ไม่มี้องน้ำ มีแต่พื้นห้องผุๆกับเสื่อน้ำมัน ถ้านอนดิ้นมีหวังตกคลองแน่ เอาว่ะแค่ซุกหัวนอนหางานทำนอนก็นอน ตื่นเช้ามาเข้าทำงานด้วยความไม่คุ้นหน้าใครเลย ทำจนเลิกงาน5โมงเย็น...

ที่นอนพี่นี่ เหมือนผมตอน ออกจากบ้าน มา ตอน ม.ต้นเลยอ่ะพี่ ถ5555

[---น้ำตาเสือดำ---]

ต่อของผม....

เหลือสองคนแล้ววว  เวรก็หารสอง ครับ ที่นี้เหมาหมด เหมาจ่าย 9300 ยกเว้นรับเวรพิเศษ ของอาจารย์ ตรวจฉุกเฉินกลางคืน

ได3500 ต่อเวรแปดชม. เที่ยงคืนถึงเช้า ..ได้มาก แต่ไม่ได้นอน

สำหรับเวรศัลย์กลางคืน ก้อทำทุกอย่าง คับ ด่านแรก คือน้องนักเรียนแพทย์ ปี6 กะเรา

ไมค่อยได้นอน เช้าก็ วังวนเดิมมมม ถ้าผ่าเสร็จใกล้แปดโมง ก้อไม่ได้ราวน์  ไม่ได้อาบน้ำ้ ไป conference ก่อน

ผมมีสบู่นกแก้ว ก้อนนึง อยู่ในห้องน้ำ ห้องผ่าตัด เอาไว้อาบเผื่อไม่ได้กลับหอ..

รพ.ที่ผมไปเรียน ขึ้นชื่อหน่อย กะ อุบัติเหตุ รถชน ยิง แทง สารพัด        ครั้งนึง...จำได้ชัด

สามคน รถชนกันมา  พี่หัวหน้าเวร ผ่าคนแรก  เปิดอีกห้อง พี่ปีสาม ผ่าคนสอง   คนสาม เด็กหนุ่ม 17ปี รอที่ฉุกเฉิน

มึง เฝ้าไว้ อัดเลือด อัดน้ำเกลือไป กูใกล้เสร็จ  ไอ้ยี (นามสมมติ พี่ปีสาม) ไม่รู้ยังไง ใครเสร็จก่อน ส่งขึ้นมา..เลย   คำสั่งพี่ชี๊ฟ (ชี๊ฟ คือ chief หัวหน้าเด้นท์)

เต็มที่ครับพี่น้อง เลือดเอย สารพัด อัดเข้าไป สุดท้าย.....  พี่ไม่ต้องรีบ ไปแล้ว  .......อ่อ ไม่เป็นไร  เอ็งเตรียมให้ดี โดนใน M&Mแน่  ....ครับพี่ ผมตอบ


ช่วงมีลานเบียร์ ก้อนะ ตามภาษาหมอหนุ่ม ไปสังสรรค์กันบ้าง มันใกล้รพ.นิ 

ไปไอ้เสือดำ กินเบียร์.....ผมอยู่เวรครับ .....ไอ้ห่า กูก้อยู่ ......ไป .....   เอ้าไปก้อไป

กินกันไป เราน้องสุด จิบน้อยๆ กลัวเมา      และแล้ว   ตื้ดๆๆ พี่ ฉุกเฉินตาม .......เออ มึงไปดู มีอะไรตาม  ..ครับพี่

.
.
.

พี่ คนไข้ ผู้ชาย มอไซ ชน   บลาๆๆ..............ผมรายงานไปตามสเตป  ..........เอ้อ ผ่าสิวะ  เตรียมขึ้นไปเลย พร้อมแล้วเรียกกู ...ครับพี่

เตรียมคนไข้ จองเลือด ตามดมยา จองไอซียู  พร้อม ไป ห้องผ่าตัด .....ระหว่างไป ก็ โทร ...พี่พร้อม  ...เออ เด่วกูไป

ชี๊ฟเด้นท์ (มาจาก ชี๊ฟ เรสซิเด้นท์ ครับ ลืมบอก)  ผมพาร่างกาย เต็มไปด้วย ยอดข้าว เดินมา ผ่าตัด..........

เฮ้ย จับมือกูด้วย เด่วแผลเบี้ยว  จารย์ด่าตายห่า  .....  ตับแตก ครับ คนไข้คนนั้น เลือดเต็มท้อง  แต่ รอด เพราะ หมอยอดข้าว ฮ่าๆๆ

หมอยอดข้าวคนนี้  เก่งมาก ในห้องที่หอ มีแต่หนังสือ ตำราเรียน ชนิด ไม่มีที่นอน แกนอนกะหนังสือ    แกรักษาใครไม่ค่อยมีปัญหา

แกสามารถ เก็บ ขนมของใครไม่รู้ ที่ตกอยู่ที่พื้นกินได้โดยไม่สนใจ ตกตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ก้อยังกิน   

แกอกหักจากพยาบาล......

ตอนนี้อยู่ไหนแล้วก้อไม่รู้... แต่ผมยัง รัก เคารพ คิดถึงพี่นะครับ ..

ความมันยังมีอีกมากกก  ครับ

เด่วมาต่อ

   

[gentlemanly]

แต่ละคน มหากาพย์จริงๆ 

[NOp76]

แต่ละคนสุดยอมมากครับ แต่ผมว่าของผมก็ต่างออกไปอีกแบบ จะเริ่มดีไหมเนี่ย 

[---น้ำตาเสือดำ---]

วัน ผ่าน เป็น เดือน และครบ ปี ...

ตอนนี้ ผมเป็นปีสองแย้วววว  ก่อนจะขึ้น สบายแล้วกู ...

แต่หารู้ไม่ ระยำกว่าเดิมอีก ... เราต้องตามไล่ดูน้อง ดูทุกอย่าง ...ที่มันทำ

อ่อความรับผิดชอบมันมากขึ้น ได้ผ่าตัดเองบ้่งเคส ง่ายๆ ไส้ติ่งอักเสบ ตัดขา เจาะคอ ..

จริงๆ ได้ทำมาต้องแต่ ปีหนึ่งปลายๆแล้ว อาจารย์ที่เรา ช่วย พี่ที่เราช่วย เห็นว่า เออ เริ่มปล่อยได้ เขาก้อให้เราทำ..

เวรหารสองกะพี่บี สาวหนุ่ม  และตามดู รีเช็คน้องที่มาเริ่มเรียนใหม่ และ สอนเขาว่าต้องทำอย่างไร ให้ รอดตัว

วันผ่าตัด ข้าวก็ได้กินบ้าง ไม่ได้กินบ้าง  .. กินก้อรีบๆๆ เคี้ยวไม่ต้องมาก กลืนๆไป ให้อิ่มพอ วันไหนว่าง ก็อกินกันให้หายอยาก..

เรื่องราว ต่างๆ ก้อสนุกสนาน ผมเล่าไม่หมด

จน ผมเป็นปีสี่  เป็นชี๊พ แล้ว ......หน้าที่ที่เพิ่มคือ จัดระบบในสายให้มัน ดำเนินไปได้ น้องคนนั้นไปนั้น คนนี้ไปนี้ คนนี้ทำนู้น

ตัวเองนอน เอ้ย ไปผ่าตัด  อ่านหนังสือมากขึ้นเตรียมสอบ........

การสอบของหมอผ่าตัด มีทั้งเขียน และพูด   ครับ อัตราการผ่าน น้อยที่สุด ในบรรดา หมอผู้เชี่ยวชาญ ....

เพราะคนที่จะออกไปต้อง พร้อม ทุกอย่าง    โง่ เพี้ยน ไม่รอด  ม้าศึกคึกมาก  ไม่รอด   คนปกติเท่านั้น

เวลาสอบปากเปล่า จะมีอาจารย์สามสี่ท่าน รุม ถาม   ด่าบ้าง  หัวเราะ เสียดแหนม ต่างๆ  วนไปหลายๆฐาน

แต่ที่ต้องการ คือ ต้องเอาความรู้ ว่ามีจริง  และ ทนความกดดัน รอบข้างได้  รวมถึงแก้ไขสถานะการณ์เฉาพะหน้า

เมื่อจบออกไปแล้ว  คุณคือ leader คนเเดียว ในห้องผ่าตัด หรือโรงพยาบาล  ถ้าคุณล้ม คนไข้ตาย

ต้องรู้จักพลิกแพลงใช้ของที่มี ในโรงพยาบาลห่างไกลที่ขาดแคลน 

การเป็นหมอผ่าตัดไม่ได้แค่ผ่าเป็นผ่าได้ ....แต่ต้องรู้ว่า อันนี้ ต้องผ่า ไม่ควร หรือไม่ต้องเลย    ม้าศึกทั้งหลาย ที่จะ ผ่าๆๆๆ ก้อต้องโดนดองไว้

สี่ปี ที่ผ่านไป ได้ความรู้ ได้ข้อคิด และความอึด มาโดยไม่รู้ตัว  นอนละ สองสามชม. หรืไม่ได้นอน

ยืนผ่าตัด แสนยาวนาน แปดชม. โดยไม่ได้กิน ไม่เยี่ยว     ช่วยอาจารย์ ผ่าตัด สิบสองชม. โดย อาจารย์ใจดี ให้ไปกินช้าว แป๊บหนึ่ง

ในขณะที่อาจารย์ผมทำต่อ ไม่กิน  ... ยืนผ่า หัวชนกัน ทั้งคืน

และมันก้อผ่านไป  พี่บี สาวหล่อ กลับบ้าน ทางเหนือ 

ผม ไปอยู่บ้านนอก มาสามปี  แล้วก้อ มาอยู่ กทม.           

เบื่อมั๊ย มันก้อเบื่อ บ้างบางเวลา เหนื่อยมั๊ย  เหนื่อยบ้างบางครั้ง ...


แต่ชีวิตมันต้องเดินครับ