หลังจากกรึ่มได้ที่ แซ่ดดดด ออกจากวงเหล้า เพื่อมุ่งหน้าไปหวดโกคาร์ท ยังไม่ทันไปถึง เอี๊ยดดดด ตู้มมมมม
ต่อม่อ ครับ ต่อม่อ (ช่วงนั้นเลยได้ฉายาว่า ตู๋ตอม่อ) เบรคสะบัด คลัชเสียเกียหลุด เอ้ยยย ไม่ใช่ เบรคแล้วแถเข้าไปหาต่อม่อ แลัว หมุนกลัยมาฟาดขอบสะพานอีกที
(เอ้อออ นึกออกละ ก่อนหน้าตอนรถมิดครั้งแรก ได้ฉายาว่า ตู๋พานแขวน) พอรถจอดนิ่งสนิท คราวนี้ไม่เจ็บครับ ไม่เจ็บ แต่ที่หนักที่สุดคือ จิตใจ ครับ
เดินลงจากรถพร้อมกับน้ำตา ตอนนั้นพี่ต่อขับตามหลังมา และอีกหลายคน พี่ต่อเดินมากอด บอกไม่เป็นไรไอ้น้อง ใจเย็นๆ
สมองในตอนนั้น ก้องดังไปหมด (((กูเอาอีกแล้วหรอเนี่ยย กูเพิ่งซ่อมรถเสร็จไม่นาน กูโน่น กูนี่ คิดไปมั่วไปหมด จนสุดท้าย คือ กูไม่มีตังแล้ว))) บอบช้ำในจิตใจมาก
ทำไงล่ะ รีบเล่าข้ามไปละกัน ไม่เกียวกะงาน
สรุปคือซ่อม คราวนี้กูเปลี่ยนสี จากเทาเป็นขาว ตังที่ซ่อม ก็เหมือนเดิม บัตรเครดิต หายนะจะเข้ามาเยือนละคับ
ติดบูโรซะ สบายแฮ กว่าจะใช้หนี้หมด หักดิบกันไปหลายเจ้า ขอข้ามเรื่องนี้ไปละกัน ฮิ ฮิ
เหตุการครั้งนี้เป็นเหตุให้ผมเริ่มต้นจิงจังกับการเรียนเพิ่ม skill การขับ ไปทุกคอร์ส ทุกที่ ฝึกฝนจนได้เป็นดินเหนียว (จานอั๋นตั้งให้)
กลับมาเรื่องทำงานต่อ ไปซะไกลเลย ... พอเริ่มหมดใจ บวกรถมิดครั้งที่สอง ในรอบไม่กี่เดือน เลย หมดแรง อ่อนล้า กรูหางานใหม่ดีกว่า ก็เลย...ไปยื่นใบลาออก
"เธอยังออกไม่ได้นะ" อ้าววว จะออกไม่ให้ออก กักขังหน่วงเหนี่ยวผมไว้อีก หมดใจหนักกว่าเดิม ทำไปซักพัก แบบไม่สนใจงาน วันนึงโดนเรียกไปคุย
"อ่ะ วันนี้เป็นทำงานวันสุดท้าย" อ๊ากกกกก อะไรเนี่ยยย นึกจะไม่ให้ออก ท่านก็ไม่ให้ออก พอนึกจะไม่เอา ท่านไม่บอกไม่กล่าว
ไม่รู้ไม่สน ไม่โต้เถียง เพราะอยากไปมานานละ .... ผู้ที่มาช้อนผมไปรับเลี้ยง ชุบตัว ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ พี่เบนซ์นั่นเอง...
ก่อนออกมา..ถึงแม้จะจากกันไม่สวยกับที่เก่า แต่ผมก็เดินไปบอกกับเจ้านายแบบลูกผู้ชาย ว่า ผมขอบคุณมากๆที่ให้โอกาสผมได้ทำงาน ได้ฝึกฝน ที่นี่สอนให้ผมทำงานเป็น ได้เรียนรู้
ในโลกของการแข่งขัน ที่นี่ถือเป็น สนามรบชั้นดี ถ้าไม่ได้ที่นี่ ผมคงไม่เป็นแบบทุกวันนี้ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
มาอยู่กับพี่เบนซ์ อู้ยยย ตื่นเต้น ขายรถถัง รถหุ้มเกราะ ปืนใหญ่ โอ๊ยยอีกเยอะสารพัดจะอาวุธ และพี่เบนซ์ได้สอนอะไรผมอีกหลายอย่าง ยอมรับเลยว่า พี่เบนซ์แกเก่งจริงๆ
รวบรัดๆหน่อยนะ เริ่มจะยาว พอทำงานกะพี่เบนซได้ปีนึง แฟนที่คบกันมา บอกแต่งเถอะ กลับมาอยู่บ้านนอกด้วยกันนะ ไปเพาะเห็ดขาย
เอ้า เพื่ออนาคตครอบครัว เลยเตรียมออกไปอยู่บ้านนอก ปลูกเห็ด เตรียมทิ้งทุกอย่าง เตรียมลากับสีสันยามค่ำคืนที่ กทม. ก็เริ่มจะเตรียมงาน ติดต่อไปที่ Bossma อยากจัดงานแต่ง
แต่ๆๆ Bossma ตอนนั้นก็วิกฤต หายตัวไป (ขอโทษที่อ้างถึงน๊าาาา) ชะตาชีวิตพลิกผัน เลิกกันไปซะก่อนแต่งได้ไม่นาน ต้องมาตั้งหลักใหม่
ด้วยความที่ไม่เอาแล้วกับการเป็นลูกน้อง การรับเงินเดือน อยากเป็นเจ้าของ อยากรวย อยากสร้างอนาคตให้ตัวเอง
ชวนพี่อีกคนที่ทำงานเก่า เปิดบริษัท ขายของเหมือนกับที่บริษัทเก่าเลยละกัน ถนัดมาทางนี้แล้ว โดยขอมีหุ้นส่วนเพียงแค่นิดเดียวพอ ไม่เอามาก เพราะวันนึงเราก็ต้องแยกไปทำของเราเองอยู่ดี วันนี้ช่วยกันสร้างไปก่อน แต่การเปิดของตัวเอง ก็ต้องแลกกับการรับเงินเดือนน้อยนิด ไม่งั้นเจ๊งงง ก่อนแน่นอน
เปิดมาได้ปีนึง Supplier เก่าๆ ตามมาเป็นพรวน เอ่อออ เริ่มไปได้ดีแฮะ แต่ๆๆ บริษัทเก่าฟ้องสิครับ ทุกวันนี้ยังขึ้นศาลกันอยู่ ยังไม่จบ เวรจิงๆๆ
โดนฟ้องแปดล้าน ข้อหา ทำให้บริษัทเค้าเสียรายได้จากการที่เรามาเปิดแข่ง และ ออกมาทำงาน field เดิม (รายละเอียดมีอีกเยอะ แต่ตอข้าม เพราะยังขึ้นศาลกันอยู่)
บริษัทที่เปิดมาก็เริ่มโอเค เข้าที่ เริ่มจ้างพนักงานได้มากขึ้น แต่ตังเรายังเท่าเดิม แงๆๆๆ อันนี้เข้าใจๆ มะเปงไร
ระหว่างช่วงหนึ่ง ได้มีโอกาส รู้จักกับยุ่นท่านนึง เห็นเราขับรถซิ่ง แนะนำให้เรารู้จักกับยุ่นท่านอื่น ที่ญี่ปุ่น จับพลัดจับผลู ได้มาช่วยดูโรงงานของแฟนคนปัจจุบันด้วย
และยังได้โอกาส เป็นตัวแทนนำเข้า koyorad ก่อน แล้วตามมาด้วย dixcel
เป้าหมายในชีวิตไม่มีอะไรมาก ขอเพียง ได้สร้างตัว ได้มีโอกาสดีๆ ในชีวิตเหมือนๆคนอื่นเขาบ้าง อยากมีรถสวยๆ แรงๆขับ โดยไม่เดือนร้อน อยากไปเที่ยวแบบไม่ห่วงอะไร
แต่ชีวิตมันเพิ่งเริ่มต้น พ่อแม่ไม่ได้ให้ทรัพย์สมบัติใดๆมา ไม่มีมรดก ไม่มีกิจการ อยากได้ อยากมี ก็ต้องสร้างเอาเอง จะล้มลุกคลุกคลานบ้างคงไม่เป็นไร เอาว่าเราไม่ท้อถอยก็พอ
คำพูดที่พี่ต้น Bossma พูดไว้ว่า "ทุกวันนี้ผมอยู๋ด้วยกำลังตัวเองที่ว่า กูเริ่มจาก0 และถีบตัวเองมาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าบุญ จบแค่ ปวส ปัญหามีไว้ให้แก้พอมันผ่านช่วงนี้ไปได้ อนาคตลูกเมียครอบครัวกูต้งสบายอย่างแน่นอน *อย่างน้อยอนาคตลูกเราก็ไม่ต้องไม่เดินหางานทำแบบเรา *
ผมอ่านแล้วบอกได้เลย ว่ามันเป็นคำเดียวกับที่ผมท่องไว้ในใจอยู่เสมอครับ
หนทางทุกเส้นทางไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ โดยอย่างยิ่งธุรกิจของตัวเอง
อยากให้เจ้าของกระทู้และเพื่อนๆ สู้ๆครับ ไม่มีหนทางไหนดีที่สุด สบายที่สุด อยู่ที่เรารับกับมัน และ ทำมันได้ดีแค่ไหนเท่านั้นล่ะครับ
