พูดคุยเกี่ยวกับชีวิตการทำงานหน่อยครับผม

[Teeraparp]

ทำงานที่แรก ผมทำ 10 ปีครับ แฟนผมทำที่เดียวมา 20 ปีครับ ตั้งแต่จบ เบื่อมีกันทุกคน แต่ 2 เดือน รู้แล้วเหรอว่า เบื่อจริงๆ

[Norasaker]

ทำงานที่แรก เครียดดดมากก ทำที่สาทร ทั้งตึกมีแต่สาวๆ น่ารัก, สวย, sexy มีทุกแบบ เลือกมองไม่ถูก..เครียด

[gentlemanly]

ทำงานที่แรก ผมทำ 10 ปีครับ แฟนผมทำที่เดียวมา 20 ปีครับ ตั้งแต่จบ เบื่อมีกันทุกคน แต่ 2 เดือน รู้แล้วเหรอว่า เบื่อจริงๆ

พอดี ผมเคยทำงานเกี่ยวกับเซลมาก่อนน่ะครับ เมื่อประมาณต้นปีที่แล้ว ทำไปสักพักใหญ่ๆ ที่รู้สึกตอนนั้นคือ โคตรเหนื่อยเลย
แต่มันสนุก ได้เจอลูกค้าแปลกๆ โดนด่าบ้าง พลาดเองบ้าง แต่มันมีความสนุกอยู่ในงานของมันอ่ะครับ ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ผมรู้สึกอย่างนั้น

และที่ผมมาสมัครทำงานที่ DHL เป็น IT ก็เพราะว่า ผมเรียนมาทางสายนี้ ก้อยากลองใช้ความรู้ให้ตรงกับสายงานซะหน่อย แต่ผลมันก็เป็นอย่างที่ผมเล่าให้ฟังตามที่ต้นกระทู้นั่นแหละครับ

[Hattori]

ผมจบมา ก็มา"ขี่หลังเสือ"

ทุกวันนี้เป็นนายเค้า. แต่ก็ต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้า ของ ผบ อยู่ดี

บอกแล้วว่าเหนือจอมยุทธ ยังมี "มนุษย์เมีย"

 

[Hattori]

ประโยคเริ่มต้นพี่ ทำผมวูบบบเลยนะ!!

ผมลองยื่นไปมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แล้วเขาก็โทรมาเมื่อวานตอนเช้า แต่ผมลางานไปสัมภาษไม่ได้ เสียดายอ่ะ!!

ไม่รู้ว่าจะทำให้เสียวขึ้นรึเปล่า "เดือนก่อนได้มีโอกาสขึ้นเวทีพร้อมกับ MD ของ DHL ครับ เป็นผู้ใหญ่ที่เป็นกันเอง และมีความเป็นผู้นำครับ"  ก็ลองหาโอกาสในองค์กรปัจจุบันดูก่อนครับ เพราะเป็นแบรนด์ระดับโลก อย่าเพิ่งท้อ ใช้เวลาสักพักภาพต่างๆ อาจจะชัดขึ้นนะครับ

 

[babysaloon]

ทำงานที่แรก เครียดดดมากก ทำที่สาทร ทั้งตึกมีแต่สาวๆ น่ารัก, สวย, sexy มีทุกแบบ เลือกมองไม่ถูก..เครียด

555 ชอบจัง


ดีใจแทน จขกท. ที่มีพี่ๆเข้ามาแนะนำเป็นอย่างดี

กระทู้นี้ทำให้นึกถึงตอนทำงานใหม่ๆเลยครับ....สิ่งเดียวที่คิดได้ตอนนั้นคือ งง
งง กับชีวิต  ทุกอย่างมันเปลี่ยน

สำหรับผม...เราควรรูก่อนว่าเราอยากทำอะไร...เป็นอะไร...(สายงาน) แล้วมุ่งไปสู่มันครับ
บางคนบอกไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไง...แต่โลกสมัยนี้ ไม่ต้องเสียเวลาไปลองเองเราก็รู้ได้ว่างานไหน...มีอะไรดี
บ้านเราเสียอย่าง คือ ไม่ค่อยมีคนให้ความสำคัญกับการแนะแนวเด็กก่อนจบเท่าที่ควร

ผมโชคดี ที่เจองาน เจอทาง ที่ชอบจริงๆ มาตั้งแต่แรก
ผมทำ Agency โฆษณาครับ
ทำมา 10 กว่าปีแล้ว
เปลี่ยนงานมาแล้ว 6 ที่

แต่ไม่เคยเปลี่ยนสายงานเลยครับ....เจอมาแล้วแทบทุกรส...น่าจะแล้วนะ

ท้ายนี้...ขอให้เจออาชีพที่ใช่ และภูมิใจกับมันครับ

[Tabuu]

เบื่องาน คือหมดใจ   มาลองนั่งคิดดูครับ หมดใจ เพราะอะไร ไม่สนุก เงินน้อยไป ถูกเอาเปรียบ ฯลฯ

หาคำตอบให้ได้ว่าเราเบื่อเพราะอะไร จะได้เดินทางถูกครับ

ย้อนไปเมื่อ ซัก 7 ปีก่อน เรียนจบก็พยายามหางานทำ เป้ามีอยู่แล้ว คืองานอะไรก็ได้ที่ไม่นั่งอยู่ออฟฟิส ได้เงินเยอะ หวยก็มทาออกที่ Sales ครับ

ข้อดีของ Sales คือ ไม่ต้องอยู่ออฟฟิสให้เครียด ออกไปเจอผู้คน จะแว่บไปไหนก็ได้
แต่ ข้อเสียก็เยอะเช่นกัน ทั้ง ต้องดิ้นรนทำยอด ต้องคอยถูกจำผิดจากเจ้านายว่าเมิงไปแว่บไหน ไปสัมภาษงานที่อื่นรึป่าว

ถ้าคนที่ไม่ชอบการดิ้นรนเอาตัวรอด ชอบเพลเซฟ เป็น sales ยาก ต้องใจรักจริงๆ

มาต่อครับ ก็เป็น sales กับการเป็นลูกจ้างให้กับบริษัทแบบ family business
ผมอยู่ที่นี่ บอกได้เลยครับว่า เป็นสถานที่บ่มเพาะ ให้ผมเรียนรู้อะไรอีกมากมาย ในชีวิตหน้าที่การงาน

เหมื่อนที่พี่ Hattori ว่าเลยครับ อยู่ปี 4 โอ๊ยยย อย่างป๋า จบมาทำงาน โถ่ ไอ้เด็กน้อย ผมถูกเจ้าของเรียกเข้าห้องเย็นไปด่า ถึง 3 เดือนเต็ม แบบวันเว้นวัน

ไม่หน้าด้านอยู่ไม่ได้ครับ แถมที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องพนักงงานออกกันว่าเล่น ตอนผมเข้ามาวันแรก พี่ๆ ในนั้นเค้านินทากันเต็มเหนี่่ยว ว่าไอ้หน้ายังงี้ อยู่ไม่เกิน 3 วัน

พอโดนด่าเข้าหนักๆ ผมไม่คิดอะไรมากแล้วครับ คิดได้อย่างเดียวตอนนั้น กรูจะเปลี่ยนคำด่าเป็นคำชมหวานๆ ให้ได้

ไม่มีอะไรมากครับ กับอาชีพ sales ที่จะแลกกับคำชมหวานๆ นั่นคือ "ยอดขาย" หลังจากนั้น 6 เดือน เกมพลิกครับ ทั้งบริษัทมองผมว่าไอ้นี่มันมาแรง มันไฟแรงเว้ย

ถูกวางตัวให้จะเป็น supervisor ในเวลาอันใกล้

แต่ๆๆๆ family business แบบที่นี่ คือ ถูกต้องไม่เอา เอาถูกใจ ผ่านมา 3 ปี เริ่มโดนเอาเปรียบ เริ่มโดนตุกติก งานที่จะได้หลุดไปจากการตัดสินใจผิดของผู้บริหาร ผมรับไปเต็มๆ กับคำว่า "แพะ"

นี่ล่ะครับ คำว่าหมดใจ ของผมมันเกิดขึ้นแล้ว เริ่มหาทางออกด้วยการเปลี่ยนงาน .... แล้วกรูจะไปขายอะไรต่อดีฟระ

และแล้ว พี่เบนซ์ (Benzino) ได้หยิบยื่นโอกาสที่น้อยคนมากๆ จะได้รับ คือการไปทำงานกับพี่เบนซ์ ทำงานกับกองทัพ ค้าขายอาวุธ รถถัง ปืนใหญ่ รถหุ้มเกราะ

ได้เจอบรรดานายทหารชั้นผู้ใหญ่หลายท่าน ได้โอกาสได้ทำในสื่งที่ไม่เคยทำ ถือเป็นความแปลกใหม่ไปอีกแบบ

ที่สำคัญไปกว่าการทำงาน คือ ผมได้เรียนรู้วิถีทางการใช้ชีวิต วิธีคิด ความรู้ และอีกหลายๆอย่างจากพี่เบนซ์คนนี้ครับ

อยู่ทำงานทีนี่มาซักพัก ชีวิตพลิกผันอีกครั้ง จะต้องไปแต่งงานอยู่บ้านนอก แต่ดันพลิกผันซ้ำซ้อน เลิกกันไปซะก่อน ที่นี้เลยต้องหาทางดิ้นรนชีวิตอีกครั้ง

ชวนพี่อีกคนที่เคยทำงานด้วยกัน เปิดบริษัทขายของแข่งกับที่ทำงานที่แรกซะเลย  supplier ก็เห็นว่าเราเปิด เลยตามกันมาเป็นพรวน และก็พอที่จะไปได้ดี

และก็มาหาทำอย่างอื่นเพิ่มอีก โดยเป้าหมายคือธุรกิจของเราเอง จับพลัดจับผลู ได้โอกาสเป็นตัวแทนขายหม้อน้ำ ขายเบรค ซึ่งด้วยแบรนด์ที่ไม่เป็นสองรองใคร ก็น่าจะไปด้วยดี

สุดท้ายชีวิตยังต้องเจออะไรอีกเยอะ ต้องดิ้นรนกันต่อไป

ขอให้เจ้าของกระทู้ สู้ๆครับ

[gentlemanly]

แนวคิดพี่แต่ละคน อย่างเจ๋งอ่ะ!!
ผมคงต้องรีบหาทางจบเรื่องนี้ให้ไวๆละ ว่าจะเอางานเดิม หรือเปลี่ยนงานดี

ขอบคุณพี่ๆทุกคนด้วยครับ 

[Tabuu]

แนวคิดพี่แต่ละคน อย่างเจ๋งอ่ะ!!
ผมคงต้องรีบหาทางจบเรื่องนี้ให้ไวๆละ ว่าจะเอางานเดิม หรือเปลี่ยนงานดี

ขอบคุณพี่ๆทุกคนด้วยครับ 

หาคำตอบกับตัวเองให้เจอครับ ก่อนจะเดินทางผิด เพราะปัญหาเล็กๆ ถ้าคิดได้ว่าจะเอาทางไหนก็ลุยได้เลย

ผมมองเหมือนพี่ปุ๊ย Hattori นะครับ  DHL เป็นอินเตอร์ ก็ไม่ธรรมดา โอกาสเติบโตก็มี ยิ่งถ้าภาษาได้ด้วย ยิ่งไปได้เร็ว ก่อนจะคิดเปลี่ยนออกมา ก็ลองคิดดีๆ ก่อนนะครับ

ไม่มีหนทางไหนโรยด้วยกลีบกุหลาบ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ธุรกิจของตัวเอง

 

[tori_98]

จะว่าไปตอนนี้ที่บริษัทที่ผมอยู่ก็ผูกขาดใช้บริการแต่ DHL ตลอดเลย
DHL Connect up version แต่ละทีผม(IT เหมือนกัน) ต้องมานั่งupdate ให้ ครั้งล่าสุดค่ีอยดีหน่อยมีทีม IT จาก DHL มาช่วยลง 5 คน (สัก 6 เดือนกว่าๆแล้ว)
เป็นกำลังใจให้ IT DHL นะครับ
ปล.เคยโทรไปขู่ DHL call center ด้วยสมัยยุคแรกๆที่เริ่มมาใช้ DHL connect แล้ว print ออกเครื่องพิมพ์ Zebra แล้วมีปัญหา เลยแกล้งบอกว่าถ้าไม่มี IT มาแก้ปัญหาให้ใน 2 ชม. พวกผมเลยบอกว่างั้นจะให้ user ไปใช้ Fedex แล้วนะ , 1 ชม.ผ่านไป IT DHL มาทีเดียว 3 คนเลย 

เล่าให้ฟังขำๆเพราะบริษัทเราเป็น partner กันนะครับ ออกทะเลไปนิดนะ 

[---น้ำตาเสือดำ---]

เอามั้ง ว้อย....ผมอาจไม่ลำบากเท่าใครหลายคน

แต่ช่วยแชร์ละกัน ...อ่านมันๆ คลายเหงาใจ

เรียนจบที่ตัวเลข หกปี ตามเกณฐ์ คณะแพทย์

จบมาไม่ต้องคิดอะไรมากครับ พัก สิบวัน  จากนั้น ไปจกฉลาก เพื่อไปรับราชการ ตจว.

ซึ่งก้อเป็นข้อดี ไม่ต้องดิ้นรนหางาน ..

ซึ่งผมเลือกจังหวัดที่พ่อแม่อยู่ ในดินแดนทุรกันดาร .. เลยไม่ต้องรบรา แย่งกับใครนัก เด่วก้อต้องมีผู้ผิดหวังจากจังหวัดที่เจริญ

มาอยู่กับผม

15 เมษายน 2546 ผมเดินทางโดยรถยนต์ จาก กทม. จำได้ว่าตอนผ่านโคราช คนยังเล่นน้ำสนุกสนาน...

วันรุ่งขึ้น (มั้ง) ไปรายงานตัวที่ สนง. สาธารณสุขจังหวัด ...เจอเพื่อนใหม่ๆ

แล้วอีกวันก้อเริ่ม ทำงาน ตำแหน่ง นายแพทย์ 4 รับเงินเดือนที่ 8790 บาท

หมอจบมาใหม่ ใครก้อเรียกหมอ ครับ   ให้เกียรติ มากกว่า ที่จบสาขาอื่นมาใหม่ แต่ ...ในหัว ... จะรักษาคนไข้ได้มั๊ยวะเนี่ย

ไม่อยู่กับ อาจารย์แล้ว พี่ๆก็ไม่มีแล้ว   แล้วหมอรุ่นพี่ที่อยู่มาก่อนช่วยมั๊ย ... ก็ช่วยล่ะนะ แต่ ไปเปิดคลินิคก่อน  ที่รพ ไว้ทีหลัง

ทำไมหล่ะ ... รายได้มันเยอะกว่าไงครับ   

ช่วงเวลานี้ เราเรียกกันเล่นๆว่า "ฤดูใบไม้ร่วง" ครับ   แต่ที่ร่วงไม่ใช่ใบไม้แต่อย่างใด หากแต่เป็นชีวิตคน ...

แต่เวรใน รพ. พวกเราก็ได้รับ ต่อจากพี่เขา เป็น รายได้เสริม ที่ เป็นรายได้หลัก 

ทำให้ในเดือนแรก ผมได้ 38000 มาโดยปริยาย ดีใจ๊ดีใจ  ก้อเอาให้แม่ไป..ทั้งกำ (คือมันห่อรัดหนังกะติ๊กมา)

คนมองว่า โอ้ว ทำงานเดือนแรก ได้เกือบสี่หมื่น   เราก็อว่า โอ้วววว เยอะ แต่ลองนึกดูนะครับ

ผมกะเพื่อน แปดคน   สองคนไปอยู่ รพช.(รพ.อำเภอ) เหลือ หก เวรวันละสามคน เท่ากับ อยู่วันเว้นวัน

นั้นเวรนอกเวลานะครับ ไม่รวม ในเวลาราชการ ที่ต้องทำอยู่แล้ว จันทร์ ถึง ศุกร์...


เด่วมาต่อ

[gentlemanly]

เอามั้ง ว้อย....ผมอาจไม่ลำบากเท่าใครหลายคน

แต่ช่วยแชร์ละกัน ...อ่านมันๆ คลายเหงาใจ

เรียนจบที่ตัวเลข หกปี ตามเกณฐ์ คณะแพทย์

จบมาไม่ต้องคิดอะไรมากครับ พัก สิบวัน  จากนั้น ไปจกฉลาก เพื่อไปรับราชการ ตจว.

ซึ่งก้อเป็นข้อดี ไม่ต้องดิ้นรนหางาน ..

ซึ่งผมเลือกจังหวัดที่พ่อแม่อยู่ ในดินแดนทุรกันดาร .. เลยไม่ต้องรบรา แย่งกับใครนัก เด่วก้อต้องมีผู้ผิดหวังจากจังหวัดที่เจริญ

มาอยู่กับผม

15 เมษายน 2546 ผมเดินทางโดยรถยนต์ จาก กทม. จำได้ว่าตอนผ่านโคราช คนยังเล่นน้ำสนุกสนาน...

วันรุ่งขึ้น (มั้ง) ไปรายงานตัวที่ สนง. สาธารณสุขจังหวัด ...เจอเพื่อนใหม่ๆ

แล้วอีกวันก้อเริ่ม ทำงาน ตำแหน่ง นายแพทย์ 4 รับเงินเดือนที่ 8790 บาท

หมอจบมาใหม่ ใครก้อเรียกหมอ ครับ   ให้เกียรติ มากกว่า ที่จบสาขาอื่นมาใหม่ แต่ ...ในหัว ... จะรักษาคนไข้ได้มั๊ยวะเนี่ย

ไม่อยู่กับ อาจารย์แล้ว พี่ๆก็ไม่มีแล้ว   แล้วหมอรุ่นพี่ที่อยู่มาก่อนช่วยมั๊ย ... ก็ช่วยล่ะนะ แต่ ไปเปิดคลินิคก่อน  ที่รพ ไว้ทีหลัง

ทำไมหล่ะ ... รายได้มันเยอะกว่าไงครับ   

ช่วงเวลานี้ เราเรียกกันเล่นๆว่า "ฤดูใบไม้ร่วง" ครับ   แต่ที่ร่วงไม่ใช่ใบไม้แต่อย่างใด หากแต่เป็นชีวิตคน ...

แต่เวรใน รพ. พวกเราก็ได้รับ ต่อจากพี่เขา เป็น รายได้เสริม ที่ เป็นรายได้หลัก 

ทำให้ในเดือนแรก ผมได้ 38000 มาโดยปริยาย ดีใจ๊ดีใจ  ก้อเอาให้แม่ไป..ทั้งกำ (คือมันห่อรัดหนังกะติ๊กมา)

คนมองว่า โอ้ว ทำงานเดือนแรก ได้เกือบสี่หมื่น   เราก็อว่า โอ้วววว เยอะ แต่ลองนึกดูนะครับ

ผมกะเพื่อน แปดคน   สองคนไปอยู่ รพช.(รพ.อำเภอ) เหลือ หก เวรวันละสามคน เท่ากับ อยู่วันเว้นวัน

นั้นเวรนอกเวลานะครับ ไม่รวม ในเวลาราชการ ที่ต้องทำอยู่แล้ว จันทร์ ถึง ศุกร์...


เด่วมาต่อ

ต่อด่วนเลยครับพี่ กำลังมันส์เลย!!

[dodoo99]

ผมจบมา ก็มา"ขี่หลังเสือ"

ทุกวันนี้เป็นนายเค้า. แต่ก็ต้องอยู่ใต้ฝ่าเท้า ของ ผบ อยู่ดี

มี ผบ แล้วหรอครับ

[signifer]

อ่านประวัติคุณ เสือดำแล้ว สนุก น่าทำเป็นพ๊อกเก็ตบุ๊คมากเลย

ผมเรียนรหัส 42 นี่ก็จบมานานแล้วเหมือนกัน ความฝันผมตอนแรกคือเรียนให้ดีที่สุด พอจบตรีที่รังสิต ก็ต่อโทเลยเพราะตอนเรียนตั้งใจมาก
ต่อโท คุยกับทางมหาลัยว่า ถ้าจบขอบรรจุเป็นอาจารย์ประจำภาควิชา คอมพิวเตอร์ อาร์ต ประมาณนั้น

พอเรียนไปได้เกือบเทอม คุณพ่อผมป่วยด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลัน ตอนนั้นคุณพ่อโคม่า เป็นเจ้าชายนิทราครับ ผมไม่เป็นอันเรียน
และคุณพ่อเป็นหัวหน้าครอบครัว พอมาเป็นแบบนี้ ครอบครัวก็เคว้ง ตอนนั้นเรียนไม่รู้เรื่อง ทะเลาะกับอาจารย์(อาจารย์แกไม่ค่อยสนใจว่าพ่อผมป่วย)
ผมทะเลาะแรงมาก และยื่นใบลาออกกับคณบดีเลย ซึ่งท่านก็ใจดีมาก บอกดรอปไว้ ครูอยากให้เธอกลับมาเรียนให้จบ

หลังจากดรอปคอร์ส ผมต้องกลับมาดูคุณแม่และน้องๆที่ยังเรียนมัธยม เรียนมหาลัยปีสอง เพราะกำลังใจไม่มีแล้ว ส่วนคุณพ่อนอนไม่รู้เรื่องอยู่ราชวิถี
หลังจากนั้น มีเพื่อนชวนไปทำงานที่เนตดีไซน์ครับ ในตำแหน่งผู้ช่วยอาจารย์ และเขยิบมาเป็นอาจารย์ในที่สุด ช่วงชีวิตที่อยู่เนตดีไซน์
สนุกกับการทำงาน แม้งานจะน่าเบื่อเพราะต้องสอนคอร์สซ้ำๆกับ บางวัน 3 คอร์ส เช้า บ่าย ค่ำ แต่นักเรียนโอเค ตั้งใจเรียน ทำให้เราสนุกกับการสอนด้วย
ส่วนเงินเดือน ถือว่าเยอะกว่า ป.ตรีที่อื่นพอสมควร และได้รับการยอมรับจากทั้งคนในบริษัทและนักเรียน(น่ารักเยอะ เคยสอนดาราด้วย อิอิ)
ชีวิตมาพลิกอีกที ตอน เข้าปีที่ 3 ที่เนตดีไซน์ คุณพ่อผมหลังจากนอนเป็นเจ้าชายนิทรามาสามปี ท่านก็จากไป วันนั้นจำได้เลยว่า
หลังจากจบคอร์สเช้า ช่วงผมพักเที่ยง ที่บ้านโทรมาบอกว่า พ่อจากไปแล้ว เลยแคนเซิลคอร์สบ่ายที่ต้องสอน กลับบ้านทันที
หลังจากเสร็จสิ้นงานศพคุณพ่อ คุณปู่คุณย่า ขอร้องให้กลับมาช่วยดูกิจการอพาร์ทเม้นต์ของที่บ้าน

จึงกลับมาช่วยที่บ้านจนถึงทุกวันนี้ ปัจจุบันเป็นนายตัวเองมากว่า 4 ปีแล้ว ตอนนี้ขยายกิจการไปในด้านอสังหาริมทรัพย์
รู้สึกว่าเป็นงานที่ชอบ ท้าทาย และ สนุกกับมัน ไม่ต่างจากตอนเป็นอาจารย์

ตอนนี้มีความฝันเล็กๆว่า อยากเปลี่ยนอพาร์ทเม้นต์ที่ดูแลอยู่ ให้เป็น หอหญิงล้วน เสียจริงๆ ชีวิตคงแฮปปี้ทุกวัน ^^

ถ้าท่านใดอยากทำอพาร์ทเม้นต์ หรือ พวกอาคารพาณิชย์ ยินดีแลกเปลี่ยนนะครับ

[---น้ำตาเสือดำ---]

ครับ ....  มาต่อ

อยู่กันไปวันเว้นวัน หรือจะเรียกคืนเว้นคืน น่าจะตรงกว่า อยากหยุดก็ทนอยู่ ติดๆกัน ไป จะได้ไปไหนได้บ้าง

จากวัน เป็นเดือน และ เป็นปี  เรา หมายถึง พชท แพทย์ใช้ทุน ก็หมุนเวียนเปลี่ยนไป อยู่ตามแผนกต่างๆ

อายุรกรรม บ้าง  ศัลยกรรม สูติ เด็ก   และประสบการณ์ก็ค่อยๆเพิ่ม  ทั้งการทำงาน และ การเอาตัวรอด...

รอดจาก อะไร? รอดจากการทำงาน แบบ โดดเดี่ยว    ปรึกษาใคร เพื่อน ที่โง่ๆเท่ากันนั้นแหล่ะครับ

แต่ไม่ใช่พี่แพทย์ ทุกคนจะเป็น เอาเป็นว่าส่วนน้อยละกัน  ส่วนใหญ่พอพึ่งพาได้...


ผ่านไป ...ถึงเวลาอันเป็น มงคลฤกษ์ ผมได้ไปผจญภัย ที่ รพช. เสียที ยังจำได้เนอะ รพ.อำเภอนั้นไง

ผมโชคดี ที่ได้ไปอยู่อำเภอที่ไม่ไกล จังหวัดมาก 26 กิโล เอง  เป็น รพช. 30 สิบเตียง (ตอนนี้ขยายเป็น 60แล้ว)

หมอสามคน รวมผม ...   ชีวิตที่นั้นไม่ยุ่งเยิงเท่าไร ยกเว้น ....เวลาตรวจตอนเช้า

คนไข้ สองสามร้อย นั่งรอ ส่วนมากสั่งยาเดิม ขอฉีดยาบำรุง ยานวด กว่าจะเสร็จก้อ เที่ยง บางวันบ่าย

ทำอยู่อย่างนี้ วนไปวนมา   ตอนเย็น อยู่เวร ...ถึงเช้า..แต่เวรที่รพช.นี้ ถ้าไม่หนักหนา เช่น ไข้ นิดหน่อย ท้องเสียไม่มาก

คุณพยาบาลใจดี สั่งยาให้ก่อน พรุ่งนี้มาใหม่ พอให้เราได้พักบ้่าง   แต่อันไหนดูหนักก้อตามเรา

รักษาได้รักษาไป  ไม่ไหว   ..ส่ง   ส่งไปให้เพื่อนเรานั้นแหล่ะ ที่รพ จังหวัด 555 

ผมอยู่ที่นั้น ตอนเย็นๆ นั่งฟังเสียง ใบไม้ เสียงลม อากาศดีๆ  เค้าเลยได้เมียกันเยอะ 

แต่กับผม   เฮ้อออ..  กูอยู่ไม่ได้หรอก    กูเหงา  กูเบื่อ กู สารพัดจะกู ผุดมาในสมอง...

กลับ!! ต้อง กลับ กทม. เท่านั้น  ทำไงวะ  เลยพิจารณา หนทาง


เด่วมาอีกครับ กลับบ้านก่อน เมียรอ   


เด่วมาต่อครับ